Twexit

Inmiddels woon ik al weer zes weken bij mijn moeder, die voortdurend lieve dingen zegt als: ‘misschien kunnen we dat even op de computer opzoeken. Of nee, het staat ook vast wel in de krant.’ Dat doet denken aan de jaren ‘90, toen computeren gewoon nog een soort hobby was. Hierdoor heb ik nu ineens de indruk dat ik heel digitaal onderlegd ben, maar dat is natuurlijk volstrekt niet waar – al blijk ik goede assistentie te verlenen in de gebruiksfuncties van Word. Kortom: ik werd overmoedig.

Toen ik op het station van Hilversum laat in de ijskoude avond mijn busverbinding stond te vervloeken, viel mijn oog op de aankondiging “volg de gemeente Hilversum op Twitter: @Hilversum.” Misschien, zo dacht ik, moet ik eens iets gaan doen met Twitter. Als zelfs de gemeente Hilversum daar mee bezig is, dan loop ik behoorlijk achter. Goed voor de publiciteit van het blog wellicht. Ik was eigenlijk best benieuwd naar het zogenaamde ‘tweetdeck’ en ook hashtags leken me wel leuk in het gebruik liggen.

Het eerste obstakel was de gebruikersnaam, omdat gewoon @basjeb al weg was. Daardoor moest ik uiteindelijk opteren voor @basje_b_ wat natuurlijk wel kan maar niet zo mooi is. Nouja, dacht ik nog, daar kom ik wel overheen. Ook met het aangeven van pagina’s (of eh, dinges) die ik wilde volgen had ik wat problemen. De gemeente Hilversum natuurlijk. Wat kranten, enzo. Toen werd mij gevraagd welke vrienden ik allemaal zou willen volgen. En wat bleek? Niemand van jullie twittert.

Het was een eenzaam experiment.

Shopping

Binnenkort ga ik naar Milaan voor onderzoek. Dat klinkt leuk, en dat is het ook. Verder vrij ontspannen, omdat ik mee kan zonder diep inhoudelijke verplichtingen en met name om mensen te ontmoeten. Waarschijnlijk heb ik de uitnodiging te danken aan het vorige werkgerelateerde evenement - waar ik per ongeluk aan de praat raakte met iemand die daar veel te belangrijk voor was. Maar dat is slechts een gissing.

Onze Italiaanse collega had ik al gecontacteerd om te vragen of ik bij de besloten seminars aanwezig mocht zijn. Dat bleek niet het geval. 'I suggest that you attend the lunch and the gala dinner,' mailde hij me opgewekt, 'and in between do some shopping.' De andere dag zou er dan wel een vol programma zijn. Het werd allemaal steeds beter: dinner in Milaan, een inhoudelijk programma en dan nog een middag rond de Duomo.

De dag daarna sprak ik mijn promotor, die erg schrok van dit verhaal. ‘Wat een schande,’ sputterde hij onthutst, ‘dat je dan alleen maar komt voor die tweede dag, en ze je gewoon uit winkelen sturen. Het spijt me ontzettend, wat vreselijk vervelend allemaal.’ Er viel een korte stilte. ‘Ja,’ zei ik tenslotte zo droevig mogelijk, ‘ik vind het zelf ook heel erg jammer.’ Mijn promotor knikte verontschuldigend. ‘Maar ik kom er denk ik wel overheen,’ voegde ik daar dapper aan toe.

Eigenlijk heb ik een heel leuke baan.