Het is gênant om te zeggen, maar jarenlang was ik donateur van een zogenaamd goed doel. Dat doel was Greenpeace. Aangezien ik ooit als gevoelige beginnende studente ben gezwicht voor zielige zeehondjespropaganda, werd er trouw ieder jaar een bescheiden bedrag van mijn rekening afgeboekt door deze groene strijders. Op zich was dat eigenlijk prima, ik had er in ieder geval geen of nauwelijks last van.
Waar ik wel last van had was de post die mij tweemaandelijks bereikte. Met kleurenfoto’s van smachtende beren en droef kijkende indianen geïllustreerd begonnen deze standaard met ‘geeft u met ons nog een extra zetje?’ Dan kwam er een verhaal in de trant van, wij waarderen uw bijdrage, maar wij hebben nog veel meer geld nodig om de klimaatverandering tegen te gaan. Teken de petitie en verhoog uw machtiging. En ja, daar werd ik inderdaad strijdbaar van.
Want ze moeten natuurlijk niet mij, maar juist andere (niet donerende) mensen een brief sturen! Ook heel naar was het feit dat dat mijn studentenbijdrage -volgens mijn berekeningen- waarschijnlijk precies genoeg was om de kosten van de periodieke smeekbrief te dekken, dus eigenlijk betaalde ik om mezelf een schuldgevoel te geven. Geen cent ervan ging naar de uitstervende walvissen.
Ik opende de post met het groene logo dan ook al jaren niet meer. Maar nu ik ga verhuizen, leek me dat een goed moment om de verhoudingen te herzien. Ik voorvoelde echter dat de klimaatkrijgers mij niet zomaar zou laten gaan. Vast en zeker zou ik mij kranig moeten verantwoorden voor mijn opzegging. Ik zat dus al dagen te repeteren op kalm en standvastig uitspreken het zinnetje ‘ik vind eigenlijk dat u daar niets mee te maken heeft.’ Pas toen het er zonder woede uitkwam, toetste ik het servicenummer.
(Volgens mij ben ik ook donateur van milieudefensie, maar daar krijg je godzijdank geen post van. Zij innen stilletjes via automatische incasso en gaan er dan met het geld vandoor om illegaal ergens fretten te bevrijden. En in het licht van het voorgaande kan ik dat eigenlijk erg waarderen.)
