Wederzijdse inspanningen ten spijt, ging het samenwonen niet als verwacht. Zo kwam het dat ik op een regenachtige avond door mijn moeder werd opgehaald van het station. En crise, kunnen we rustig stellen. Achter haar stuiterde mijn stiefnichtje van zes uit de auto. 'BASJE BASJE BASJE,’ besprong ze me enthousiast, ‘blijf jij vanavond ook hier logeren?’ ‘Eh...ja,’ zei ik afwezig terwijl ik mijn spullen in de kofferbak gooide.
‘Zo,’ informeerde mijn moeder toen we wegreden, ‘en hoe gaat het nou?’ Eerst haalde ik maar eens diep adem. ‘Ik heb een beer,’ begon mijn nichtje opgewekt, ‘en die heet Kees. Heb jij ook een beer?’ ‘Hmhm,’ knikte ik. ‘Oh,’ zei mijn nichtje, ‘waar is jouw beer dan?’ ‘Die zit in mijn tas,’ antwoordde ik. Het was even stil. ‘Slaap jij vannacht bij mij op de kamer?’ informeerde ze toen hoopvol. ‘Nee, dat denk ik niet,’ piepte ik met een hoog stemmetje.
Ineens moest ik heel hard huilen en begon ik een lang en waarschijnlijk erg onsamenhangend verhaal over mijn Relatie. ‘Ik weet het niet,’ snotterde ik vaag, ‘ik weet gewoon helemaal niet meer wat ik moet doen....’ Mijn moeder knikte zo begrijpend mogelijk. Ondertussen reden we over de donkere hei met stevige regen. Het was geen vrolijk gezicht. We luisterden naar het zwiepen van de ruitenwissers, terwijl ik mijn neus snoot.
‘Gaan jullie nu scheiden?’ klonk het plots vanaf de achterbank. ‘Tsja,’ zei ik met een bibberige zucht, ‘ik ben bang van wel.’
