De afgelopen dagen was het slecht weer in Frankrijk. Het was zelfs zo erg, dat het de Nederlandse berichtgeving haalde en mijn moeder drie keer opbelde om mij toch vooral op het hart te drukken niet de deur uit te gaan, omdat ik misschien wel een boom op mijn hoofd zou kunnen krijgen. De storm heeft nagenoeg het hele land getroffen, maar wonderbaarlijk genoeg bleef de regio PACA (wat staat voor niets minder dan Provence-Alpes-Côtes d’Azur) gespaard. Wat daarbij nogal opviel, is dat dit alles uitsluitend gepresenteerd werd door beschaafde weerdames. Ondanks storm en dijkdoorbraken dartelden zij perfect gekapt in een keurig pakje voor de camera, en stelden ze de kijker vriendelijk glimlachend gerust met de mededeling dat we morgen alweer vier minuten meer zon zouden hebben dan vandaag.Interessant vond ik dat fenomeen. In Nederland hebben we natuurlijk ook een weervrouw: zij heet Marjon de Hond. Maar vriendelijk glimlachen doet ze meestal niet. Ze draagt nimmer keurige pakjes - ik heb juist het gevoel dat ze steeds ruimer vallende jurken gaat dragen- om over haar kapsel nog maar te zwijgen. Echt vrouwelijk is dat dus niet. De Nederlandse weertraditie kent verscheidene boegbeelden, maar veel vrouwen zitten er niet bij: wij spreken dan ook altijd over een weerman. Zo is daar Peter Timofeeff, die toch een beetje kaal blijft zonder snor, Erwin Kroll, die nogal saai is, en Piet Paulusma, die niet helemaal goed bij zijn hoofd lijkt te zijn maar wiens voorspellingen – zo heb ik mij laten vertellen – wel altijd kloppen. Gerrit Hiemstra is mijn favoriet. Wie zou niet smelten bij een weblog die leest als volgt: ‘Bij de weerredactie van NOS Nieuws hebben we nieuwe spullen gekregen. Het presentatiescherm is groter geworden en het heeft nu een verhouding van 16:9.’ Liefheid ten top, vind ik dat.
Hoewel ik Gerrit dus in mijn hart heb gesloten, kan het toch altijd nog beter. Bij de Rai wordt het weer gepresenteerd door, naar ik meen, een heuse carabiniere. En toegegeven, een man in uniform geeft toch net even dat stukje overredingskracht dat het weerbericht - van nature meer een soort borrelpraatje voor de zondagmiddag - doorgaans mist. Daarom ben ik een sterke voorstander van de daadkrachtige Italiaanse weercommandant, doorgaans getooid met allerlei glimmende medailles. Het lijkt een beetje op een generaal die allerlei spannende verschuivingen aan de frontlinies doorgeeft, in plaats van saaie hoog- en lagedrukgebieden. Laat het maar aan de Italiaanse televisie over om van laaghangende bewolking nog iets sensationeels te maken. Ik zit vooralsnog opgescheept met een nationale rampsituatie en Evelyne Dhéliat van TF1. Niets aan te doen.
